માનવી

બધી દિશાઓ ફર્યો તું,
ને ખૂણે-ખૂણે અથડાતો રહ્યો,

શૂન્ય સાથે લાવ્યો તો તું,
ને આગળ એકડા ઘૂંટતો રહ્યો,

માટી માંથી બનેલો તું,
ને કાગળ માટે મથતો રહ્યો,

પોતાનું સમજી ને તું,
કેટલું ભેગું કરતો રહ્યો,

સમય પકડવા ઝઝુમ્યો તું,
ને ઘડિયાળ બની જીવતો રહ્યો,

આખર સુધી માનવી તું,
જીવનનો અનર્થ જ કરતો રહ્યો.