***બેતાળા***

અદંર જે હતુ,એ હોઠો પર ના આવી શક્યું,
ને આપાણા વચ્ચે પડી ગઈ હતી અંટશ,
તને આંખો વાચતા ના આવડ્યું..
તો મેં આંશુઓ માં ભાષાતંર કરી આપ્યું,
પણ તુ એ આંશુઓ ને અંધકારમાં પૂરી જતો રહ્યો હતો,
આજે વર્ષો..ઘણા વર્ષો પછી,
વૃધ્ધાશ્રમમાં મળી ગયા અચાનક આમ સામ-સામે,
તને બેતાળાના ચશ્મામાં જોયા પછી મને થયું,
આને હજી આંખો વાંચતા નહિ આવડ્યું હોય..?

ગહેરાઈ

શરકાવી દૌ પાલવની જેમ,
તોય ટેવ મુજબ પહેરાઈ જાય,

હું રોજ બાદ કરતી જાંઉ,
ને એ બેગણા ઉમેરાઈ જાય,

જઈ બેઠા છે એ કેટલા અંદર,
કે પડછાયામાં પણ દેખાઈ જાય,

ખોદીને જાણે હ્ર્દય માંરૂ માપશે હવે,
કે ક્યાં સુધી એની ગહેરાઈ જાય.

*****

***એક હળવી ફૂંકથી શહેનાઈ ગુંજી ઉઠે છે,
પણ એ હળવાશમાં કેટલી કસક છે..
એ શહેનાઈ જ ઓળખી શકે છે.

***ખળભળ્યા વગર વહેવુ ફાવતુ નથી,
લખું છું એટલે કે ચુપ રહેવું ફાવતુ નથી.

***આ પારકા શહેરમાં ખાલી ગઝલ વાંચે રાખી..
ને એમાજ જીવન પિગાળ્યું,
ખેંચી લાવ્યા સૂરજ ને કલમની અંદર..
ને જતા જતા થોડું અજવાળુ ઊગાડ્યું.

મારી જુબાની

 ન દગાખોરી લખવી છે,
 ન લાગણીઓ હણાયેલી લખવી છે,
 પશવારી હોય પ્રેમથી ક્યારેક,
 એવી એક અમર પળ લખવી છે,

 અજવાળી શકાતી હોય જો રાત શબ્દોથી,
 અમાસી રાતે મારે ચંદ્રતા લખવી છે,

 ન કાવ્યમાંની કરામત લખવી છે,
 ન ગઝલની કોઈ બાંધણી લખવી છે,
 સૂરોથી ભરપૂર હોય એવા મૌનની,
 મધુર એક રાગણી લખવી છે,

 મારા પછી પણ લોક વાંચી જાણે,
 બસ એવી મારી જુબાની લખવી છે.